Stefania Woytowicz

Dziennikarz i krytyk muzyczny Zdzisław Sierpiński napisał o Stefanii Woytowicz, że jest artystką, której zasługi są tak wielkie, że aby je spisać, potrzebowałby nie krótkiego felietonu, ale książki całej – „myślę zresztą, że ktoś się na to zdobędzie, aby książkę taką napisać”.
Minęło już ponad 30 lat od napisania tych słów i kilka lat od śmierci pierwszej damy polskiej wokalistyki okresu powojennego. Książka próbuje odtworzyć to, co kiedyś powiedziała i napisała, a także to, co o niej mówiono i napisano. Stefania Woytowicz pozostawiła po sobie liczne wywiady, wspomnienia, eseje, wiersze, codzienne notatki, głównie z ostatnich lat swego życia, a przede wszystkim nagrania. Pamięć tych wydarzeń została utrwalona w licznych recenzjach. To wszystko pozwala przedstawić nie tylko jej dokonania artystyczne, ale również poznać, jakim była człowiekiem, jaką patriotką – rozmiłowana w swojej ojczyźnie, zawsze jednoznacznie i całkowicie zaangażowana w to, co robiła, zawsze wierna Bogu, sztuce i krajowi (jak to stale i wszędzie podkreślała).
W Brisbane, po wykonaniu „Iluminacji” Brittena, napisano: Jest boska. Jest wielkim darem Polski dla świata. (Z. Sierpiński, Impresje spoza pięciolinii, „Życie Warszawy”, 1966)
Słuchaj, Ty masz taki głos jak... Śpiewasz jak Matka Boska. (H.M. Górecki)
Artystkę obdarzoną głosem niezwykłym podziwiam jako człowieka, który poświęcił parę lat swojej kariery z powodów politycznych jako wyraz protestu dla przemocy, jaka panowała w naszym kraju. (W. Lutosławski)

Książka w komplecie z płytą CD zawierającą dziesięć utworów w wykonaniu artystki.

Dochód ze sprzedaży przeznaczony jest budowę Sanktuarium bł. Jana Pawła II w Radzyminie. (www.jp2.waw.pl)